mabul

24 juli 2016 - 28 juli 2016

De rit van Kinabatang naar Semporna is er een om nooit te vergeten. Een 5 uur durende rit in een volgepropte bus van zowel touristen als locals. Kinderen moeten op schoot genomen worden anders is er simpelweg geen plek meer. Achter ons is nog 1 stoeltje waar een man zit die volledig ingebouwd word met spullen die mensen mee nemen, zelfs een enorme flatscreen word ingeladen en klem gezet tussen de arme man en de wc deur. Met als gevolg.... niemand kan de hele weg gaan plassen. De airco staat vol te blazenmet daar onder een plastic luchtverfrissertje die een indringende chemische lucht mee verspreidt. Echter uit zetten is geen optie want de warme lucht afkomstig van de bus komt via een gat in het plafond vlak achter ons naar buiten. Dus keuze is snel gemaakt.

Helemaal pan gaar, moe gezeten, blaas op knappen en hongerig (nee we hadden weer geen lunch... ) rollen we uit de bus. Ook hier komt het vuilnis, golfplaten huisjes en de bevuilde kindersnoetjes je tegemoet en die allemaal hun handje op houden in de hoop dat je ze iets geeft. We bellen onze lodge op Mabul waar we verblijven want hij moest kijken of er nog een boot zou varen. Hij stuurt een taxi die ons 5 min later ophaalt en met ons mee gaat naar een duikschool die nog een boot heeft die naar het eiland gaat over 15 min. Gelukkig, mocht er namelijk geen boot zin hadden we in Semporna moeten overnachten terwijl we al een overnachting hadden op het eiland. Plus de omgeving was niet zodanig aantrekkelijk dat we er graag hadden willen blijven. De boot duurt ongeveer een uurtje en snel laten we de haven vol met afval en plastic achter ons om langs verschillende eilanden te varen.

Mabul komt inzicht en sja, en je moet niet denken dat je er alleen bent. Er is ongeveer 8 meter strandje zichtbaar en de rest is volgebouwd met hutten op palen en steigers. We leggen aan en gaan opzoek naar onze lodge. We begrepen dat het eiland qua omvang al niet zo groot zou zijn, je zou er in 20 a 30 min rond om heen kunnen lopen. We begrijpen dat onze lodge precies dwars aan de overkant ligt en kunnen dus midden het eiland over steken. We lopen het strand af.... en we wanen ons in een compleet andere wereld. De eerste hutjes die direct achter de resorts en hotels liggen zijn de dorpen van de locals van het eiland. Voordat zij het eiland zijn gaan bewonen waren zij zeenomaden en trokken van eiland naar eiland. Inmiddles hebben zij een onderverdeling in 3 dorpjes maar het zijn beter wijken te noemen. Kinderen spelen in het zand tussen de stapels afval die mensen aan het verbranden zijn. De hutjes zijn allemaal van de grond af gebouwd maar stellen absoluut niet voor, 2 grote golven zou genoeg zijn om het allemaal weg te doen vagen. Overal lopen er zwerfkatten, die overigens in heel borneo erg aanwezig zijn, hanen en kippen los tussen de hutjes op zoek naar eten. De sfeer is niet vervelend ik heb niet het idee dat het onveilig is maar de indringende geuren van verbranden plastic, rottend eten en het idee dat er geen sanitaire voorzieningen zijn voor deze mensen (je kunt dus wel raden waar het nog meer naar ruikt soms) doet je echt wel even slikken.

We vinden onze weg door een stukje jungle en een volgend dorpje wat iets gestructureerde eruit ziet en treffen uiteindelijke onze lodge aan. Gezien we inmiddels wel wat gewend zijn, vinden we de kamer goed en de badkamer prima. Stroom is van 6 uur savonds tot 6 uur sochtend maar uit de douche komt zeewater..... je kunt een emmer vullen met regenwater en je uiteindelijk al laatste daar mee afspoelen zodat je toch een beetje het zoute water kwijt bent. Je kunt bij de kok verschillende gerechten bestellen zegt de beheerder en vriendelijk verzoek om alles nu in cash te betalen. Gelukkig waren we hier inmiddels op voorbereidt maar het is zo een naar gevoel dat 10 minuten geleden je door de wijken van Mabul heen bent gelopen met families die daar van een paar riggit in de maand leven. Wij ineens bijna 800 riggit neerleggen, alleen al voor de overnachtingen. We zien deze gehele dagen de beheerder dan ook niets doen dan alleen maar zijn geld tellen en we zien het personeel het vuur uit de sloffen lopen. Het voelt zo oneerlijk om het geld in zijn zakken te steken terwijl andere het beter zouden kunnen gebruiken. Natuurlijk weten we hoe de wereld werkt, en zijnwe absoluut niet naief in hoe wij in het leven staan en dat dit totaal niet te vergelijken is met hen. Maar toch steekt het echt wel ergens. Gelukkig vinden we na de eerste dag een locaal restaurantje, doen we wat boodschapjes in het dorp en proberen we op die manier toch te zorgen dat er inkomsten ook voor hen zijn.

Op maandag ochtend ochten we ons bij de divemaster melden voor wat uitleg en wat we wilde doen mbt het duiken. We begrijpen dat ze 3 duiken op een dag kunnen doen en dat we meteen om 9 uur mee kunnen. Met toch enige buikpijn vanuit mijn kant staan we onze wetsuits te passen en alle spullen bij elkaar te sprokkelen. De vraag is hoeveel lood wenodig hebben.... sja geen idee we hebben nog nooit met alleen shortie gedoken in buiten water.... we leggen uit dat wij bij 10 graden hebben gedoken en ze mannen van de duikschool lachen ons vierkant uit. Zij gaan iet het water in als het rond de 22 graden is.... ik zou willen dat ik dat ook kon zeggen. Maar eenmaal uitgelegd wat onze ervaringen waren besluiten we om naar paradise one tegaan, een huisrif aan de voorkant van het eiland waar een langzame helling is waar we tot maximaal 12 meter diep kunnen. Het is een kunstmatig rif, en dat wil zeggen dat er spullen op dee zeebodem zij gedumpt die een voedingsbodem zijn voor zachtkoraal, veel vissen en andere onderwater beestjes (bijvb slakken). We dalen af, en dat gaat goed bij iedereen.... behalve bij mij.... ik blijf net beetje onder het water oppervlak en besef me dat ik te weinig lood bij heb. Druk gebarend naar de assistent van de divemaster snapt ie menaar enige tijd en propt ie nog wat lood in mijn zakken en kan ook ik eindelijk richting de zeebodem. Ineerste instantie wat onwennig, houik te veel lucht in me longen dus ga zo nu en dan ineens weer te veel naar boven, maar na een goede 10 minuten heb ik het door en kan ikgoed op basisvanmijn ademhaling stijgen en dalen. Het feit dat je 15 meter om je heen kunt kijken maakt dat je je mega vrij voelt en langzaam kan ook ik ontspannen en genieten. Bij de eerste duik zien we veek verschillende soorten vissen van 2cm groot tot bijna een meter groot! Helaas spotten we nog geen zeeschildpadden.
We zien wel krokodilvissen en een grote inktvis. Helaas beslaat de actioncamera, maar goed we hebben het met onze eigen ogen gezien :)

We besluiten nog een 2de duikte doen dezelfde dag waarbij we voor het eerst een schildpad voorbij zien zwemmen!!! Voor ons al super gaaf maar volgens onze divemaster een kleintje en konden we hopelijk er nog meer verwachten. Na deze 2 duiken was het voor mij wel even genoeg, met behoorlijke zeebenen en een licht gevoel in me hoofd alsof ik een hele avond sterke drank had staan tanken. We chillen een beetje in de hangmatjes, kijken een filmpje want verder is er weinig te doen.

De volgende dag begint het weer mooi en zonnig, maar zodra we uitvaren zien we verderom flinke bewolken en betrekt het licht boven ons. Er word gezegd dat de storm de andere kant op waait als we bedenkenlijk kijken en we langzaam uit de wolken een windhoos zien ontstaan. Ach... wat kan er onderwater nou gebeuren. Achterover de boot af en gaan.... we worden gewaarschuwd voor de stroming maar zo sterk hadden we totaal niet vereacht. Binnen een mum van tijd sjeezen we langs het rif af want een fkinke steile wand heeft en goed moeen opletten om voldoende afstand te houden. Ik voel me net superman zo snel worden we meegespoeld. We proberen een beetje tege de stroom in te hangen en dan gaat het beter. Uiteindelijk zien we ook hier super mooie vissen, is het fantastcihe om vanuit de diepte om hoog te kijken naar de oppervalkte langs super langs meter hoge koraal wanden. We zien onderaan 2 schildpadde bij elkaar zwemmen en proberen een beetje dichterbij te komen... uiteindelijk beseffen we na deze duiken dat we wellicht op dit punt de 26,5 meter diepte hebben aangetikt.... niet helemaal de bedoeling maar wel super vet!
De 2de en 3de duik zijn pieter en ik met z'n 2e en ervaar ik de meeste relaxte duik. Ook absuluut te merkenaan het verbuik van onze lucht want ineens kunnen we een duik van 62 min maken terwijl ik voorheen na 45 min al richting de reserve te gaan. We zien hier zowel kunstmatig rif als natuurlijken uiteindelijk voor mij het ultieme.... een super mooie schilpad die naar schatting met schild zo groot is als mijn romp en hoofd bij elkaar. We zien clown visjes, kogelvisse en jackfish in hele groten scholen bij elkaar. Vooruit... ik beken.... dit was de duikcursus from hel, absoluut waard.

De laatste dag zouden we nog in de ochtend een duik kunnen maken maar inmiddels komt de regen met bakken naar beneden. Ik ben wat moe en we blijven wat rond de lodge hangen. We krijgen weer rijst voor ontbijt, die me nu toch beetje de neus uit begint te komen en ik mis thuis. Niet het materialistische, niet mijn douche, de eeuwig gevulde koelkast, niet mij bed.... maar het huis...je thuis... de geur en het gevoel, de rust en de vrijheid. Uiteraard missen we ook de poesjes en de hond en met het treurige tikken van de regen op het golfplaten dakje wordt het er ook niet fleuriger op... Gelukkig heeft het ook een positieve uitwerking want je weet absoluut hoe goed je het hebt. Hoe fijn het is om er naar te verlangen en zeker om straks ook weer iedereen om je heen te hebben.
Uiteindelijk droogt de regen wat ook, en ook mijn sentimentele bui en kunnenwe even door het dorpje lopen. We regelen onze boot terug naar het vaste land want de dag erop zouden we terug vliegen naar Kota Kinabalu.

De volgende ochtend begint de laatste halte van onze reis. We wisten dat we voor zondag ochtend, onze terug reis, terug zouden moeten naar Kota Kinabalu. Maar naar lang wikken en wegen, mailen en bellen. Was het een aantal dagen gelede toch gelukt om nog een overnachting en vergunningen te regelen om de berg te beklimmen. Dit kon alleen wel.... op 29 juli. Dat betekend dus.... dat bij ons over 8 uur de wekker gaat, ons tasje ingepakt klaar staat. We om 9 uur aankomen bij park headquaters (1588 m). Daar krijgen we onze gids toegewezen en worden naar timpohon gate (1866 m) worden gebracht, vanaf hier gaan we 4 tot 6 uur klimmen naar onze slaapplek op (3272 m) in totaal 6 km lopen. Dan gaat de wekker om 2 uur snachts om de laatste 2 km te klimmen naar de top van 4095 m om daar hopelijk de zonopkomst te zien. Daarna moeten we wel ineen keer afdalen en verwachten we weer bij timpohon gate te zijn ergens tussen 3 en 6 uur smiddags.... op zaterdag komen dus waarschijnlijk ergens rond 6 uur savonds bij het hotel terug. Waarna we 12 uurtjes later moeten gaan boarden voor onze vlucht terug naar huis. Als dat geen strakke planning is :)

Wish us good luck!!!